Kot domowy jest zwierzęciem w pełni udomowionym. Proces jego domestykacji rozpoczął się tysiące lat temu, prawdopodobnie na obszarze Żyznego Półksiężyca, gdzie koty zaczęły żyć blisko ludzi, chroniąc ich zapasy przed gryzoniami. Mimo że koty zachowały wiele cech swoich dzikich przodków, takich jak silny instynkt łowiecki i niezależność, są udomowione zarówno pod względem genetycznym, jak i behawioralnym.

Udomowienie a oswojenie

Udomowienie oznacza długotrwałe zmiany genetyczne i behawioralne pod wpływem człowieka, prowadzące do powstania nowego gatunku lub podgatunku. Koty domowe przeszły ten proces, co oznacza, że jako gatunek są w pełni udomowione. Oswojenie natomiast jest procesem indywidualnym – nie wszystkie koty domowe są oswojone. Koty wolno żyjące, które nigdy nie miały kontaktu z człowiekiem, mogą funkcjonować w sposób zbliżony do dzikich zwierząt.

Cechy kotów domowych

• • Komunikacja z człowiekiem: Koty wykształciły miauczenie jako sposób komunikacji z ludźmi – dźwięk ten rzadko występuje w komunikacji między kotami dorosłymi.
  • Instynkt łowiecki: Pomimo udomowienia koty nadal polują, co wynika z ich biologicznego przystosowania do zdobywania pokarmu.
  • Niezależność: W przeciwieństwie do psów, koty zachowały dużą autonomię. Nie są całkowicie zależne od człowieka i często same decydują o swoich relacjach z ludźmi.

Kot jako gatunek w pełni udomowiony

Chociaż niektóre środowiska naukowe podnoszą głosy o specyfice udomowienia kotów i ich zachowaniach bliskich dzikim przodkom, kot domowy jest uznawany za gatunek w pełni udomowiony. Jego zdolność do życia zarówno w środowisku człowieka, jak i w warunkach niezależnych od niego wynika z cech adaptacyjnych, a nie braku udomowienia.

Podsumowując, kot domowy jest zwierzęciem w pełni udomowionym. Zachowanie jego niezależności oraz instynktu łowieckiego to naturalne cechy wynikające z jego biologii i ewolucji, a nie dowód na brak pełnego udomowienia.