Artykuł 21 ustawy o ochronie zwierząt faktycznie mówi o zwierzętach wolno żyjących jako dobru ogólnonarodowym, mających mieć zapewnione warunki rozwoju i swobodnego bytu. Jednak zgodnie z definicjami prawnymi, zwierzęta wolno żyjące (dzikie) to zwierzęta nieudomowione, żyjące w warunkach niezależnych od człowieka. Koty wolno żyjące, które są zdziczałymi, ale dalej udomowionymi zwierzętami, nie mieszczą się w tej definicji.

W efekcie art. 21 nie dotyczy kotów wolno żyjących, gdyż nie są one zwierzętami „wolno żyjącymi” w rozumieniu ustawy (nie są dzikie), a zatem nie można stosować tego przepisu wobec kotów wolno żyjących.

Przepisy art. 21 chronią zwierzęta wolno żyjące (dzikie gatunki) i nie wolno ich przeganiać, wyłapywać czy wywozić, natomiast koty wolno żyjące, choć mają szczególny status ochronny, podlegają innym regulacjom prawnym. Termin „kot wolno żyjący” w polskim prawie odnosi się do kotów udomowionych, które żyją w bezdomności, ale nie są zwierzętami dzikimi w rozumieniu ustawy.

Podsumowując Art. 21 wykorzystywany wobec kotów wolno żyjących byłby błędem prawnym, ponieważ ten przepis nie ich dotyczy.